یادمه همیشه می گفت آدما بیشتر از هر کسی به خودشون ضربه می زنن... خواسته یا ناخواسته باعث اذیت و آزار خودشون میشن... فرقی نداره با تصمیمات اشتباه یا حتی تلاش نکردن واسه چیزی که می خوان. خیلی وقتا به حرفاش فکر می کردم...  بی راه نمی گفت... تو زندگیم کم اشتباه نکرده بودم...کم به خودم ضربه نزده بودم...کم از خودم انتقام نگرفته بودم! همیشه دنبال مقصر می گشتم ولی خوب که نگاه می کردم بیشترین سهم رو تو اشتباهات زندگیم داشتم...

راستش اکثر ما توانایی عجیبی تو خودآزاری داریم ولی بدترین قسمت ماجرا وقتی هست که نمی تونیم خودمون رو ببخشیم... مدام تو ذهنمون با خودمون بحث می کنیم... خودمون رو محاکمه می کنیم و برای اتفاقاتی که تو گذشته افتاده حکم صادر می کنیم.. حکمی که باعث میشه همه چیز روز به روز بدتر بشه... خودمون رو سرزنش کنیم، از خودمون کینه به دل بگیریم و نتونیم اشتباهات گذشته رو جبران کنیم...


اما من یه روز تصمیمم رو گرفتم...فهمیدم تا دلم با خودم صاف نشه نمی تونم اشتباهاتم رو جبران کنم...تصمیم گرفتم خودم رو ببخشم چون نمی خواستم کسی که باعث ناراحتیم میشه خودم باشم... دیگه نه دنبال مقصر گشتم و نه دنبال کسی که کمکم کنه... دست خودم رو گرفتم و قول دادم همه چیزو از نو بسازم.. ساختم... اشتباهاتم رو جبران کردم و دوباره آرامش رو تو زندگیم دیدم...آرامشی که برای یه تصمیم بود... "من خودم رو بخشیدم... "