خُـدا جوُنَـــــــــــــــم

 من بدَرَکـــــــــ بِذا خوشبَخت شــــــــــﮧ...

بذا روُزاش رَنگـــــــــﮯ شَن..

بذا لَبش خَندوُن شــــــــــﮧ...

تو کـﮧ میدوُنـﮯ وَقتـﮯ میخَنده، چِقَد خوشگِل میشــــــــﮧ...

 بخَندوُنِــــــــش...

غُصّـﮧ هاشو اَزَش بگیـــــــر... مَرگِ مَن بگیــــــــر...

بذا صُبح کـﮧ اَز خواب بیدار میشــــــــﮧ،

 زِندِگـﮯ واسَش قَشَنگ باشـــــــــﮧ...

بِذا شَب کـﮧ میخوابـﮧ، شُکرِت کُنـﮧ، بخاطِرِ خوشبَختیـــــــــاش...

مُواظِبش باشیـــــــــا...


هَر وَقت دِلِش گِرِفت بَغَلِش کُن، اَز خُدا بوُدَنِت کَم نِمیشـــــــــﮧ...

کار ﮮ کُن تا خِیلـﮯ ـا حَسرَتِ زِندِگیش رو بُخـــــــــورَن...

این یِکـﮯ رو حَتماً یادِت باشـــــــــﮧ...

اینقَد باهاش خوُبـــ باش تا هیچوَقت بِهِت شَکـــ نَکُنـــــــﮧ...

تا هیچوَقت فِکر نَکُنـﮧ که نیستــــــــﮯ...


خُدا جوُنَم دیگـﮧ سِفارِش نِمیکُنمــا، فَقَطـ جوُنِ تو وُ جــــــــــــوُنِ اوُن...


آخـﮧ اوُن تَموُمِ زِندِگـﮯ مَنــــــــــﮧ...

مَن دوُست داشَتن وُ دِلتَنگـﮯ رو با اوُن یاد گِرِفتَم...

پَس خِیـلــــــﮯ مُواظِبـــــــــــــِـش باش.