برخلاف تصور عمومی، تعرض_جنسی به پسران و مردان در ایران
تقریبا دو برابر تعرضات جنسی ثبت شده نسبت به زنان است!
بزرگ ترین بازه آزاردیدگان، پسران بین پنج تا نه سال و بعد پسران بین
هفده تا بیست سال - همزمان با خدمت مقدس سربازی! هستند.
قانون صراحتی درباره آزار جنسی مردان ندارد، یعنی شما حتی اگر
تابوهای جامعه را بشکنید و فریاد دادخواهی برای تن "دستمالی شده" یا
مورد تجاوز قرار گرفته خود یا فرزند یا عزیزتان سر بدهید
از همان حمایت نسبی و حداقلی که قانون برای زنان اعمال می کند هم
برخوردار نخواهید بود.
حالا اوضاع در مدرسه های پسرانه بسیار بهتر از قبل شده
اما هنوز هم به فاجعه نزدیک است.
من به خوبی به یاد دارم در دوران تحصیل خودم وضعیت هولناک تر و
نزدیک به فاجعه بود.
جمعیتی از پسران نوبالغ آموزش ندیده که میخواستند میل جنسی خود را به
رخ هم بکشند.
حالا دست کم بسیاری ازخانواده ها فهمیده اند لازم است با پسران خود هم
درباره بلوغ حرف بزنند.
اگر پسران پریود نمی شوند، معنایش این نیست که دوران بلوغ برایشان با
تازیانه های وحشیانه و هولناک تغییر، سخت نمی گیرد.
چه باید کرد؟ به عنوان پدری که پسرش ،علاوه بر مدارس در محیط بسیار
خطرآفرین دیگری - تمرینات تیم فوتبال - هم حضور دارد
راه حل را فقط و فقط در صراحت کامل با فرزندم پیدا کرده ام.
از سه سالگی حریم تنش را به او آموختم، از هشت سالگی مطمئنش کردم
که اگر زبانم لال روی اتفاقی بیفتد و به من بگوید سرکوب و تحقیر و متهم
قلمداد نمی شود
و از ده سالگی یادش دادم از حریم تنش دفاع کند، حتا اگر لازم شد رفتار
کاملا غیرمدنی ای انجام بدهد.
نه که حالا خیالم راحت باشد، نه. دق میکنم تا برود تمرین و برگردد. فقط
حالا می دانم پسرم را دست بسته به مسلخ نفرستاده ام.
وقتی داریم درباره اتفاقی که در مدرسه ای در غرب تهران و در مدارس
شاید بسیار دیگری می افتد می نویسیم، باید حواسمان باشد که معلمان را
یک جا متهم نکنیم .
به جای تلاش برای تغییر، سوار موج های مختلف می شویم و فقط نعره
می کشیم بدون این که چیزی گفته باشیم. دردناک است که ما نه قانونا حق
اعتراض مدنی، تجمع اعتراضی و سایر رفتارهای بالغانه برای نشان دادن
خشم و ناراحتی خود از چنین اتفاقی را داریم، و نه جامعه یادمان داده
واکنش جمعی درست یعنی چه.
می دانم تنها در خیریه نه چندان وسیعی که افتخار همکاری با آن را دارم،
بالغ بر بیست پرونده برای کودک زیر پنج سال وجود دارد که از سوی
پدران یا مادران یا سایر نزدیکان درجه یک خود مورد تعرض جنسی قرار
گفته اند.
دوباره می گویم: آموزش. به کودکان خود تفاوت نوازش دوستانه با دستمالی
شدن، حریم بدن، اندامهای جنسی و رفتارهای جنسی را بیاموزیم. یادشان
بدهیم از جنسیت خود شرمگین نباشند و از آن دفاع کنند. و مطمئنشان کنیم
در همه حال مورد حمایت ما هستند.
مسئولیت پذیر باشیم. مرتب به مدارس فرزندان خود سر بزنیم و معلمان را
بشناسیم. حتما مسیر تردد بچه هایمان به مدارس را بدانیم. دوستان نزدیک
فرزند خود را بشناسیم، و بدون کنترل گری افراطی رفت و آمدهای دوستانه
فرزندان را زیر نظر داشته باشیم.
بله، بسیار سخت است که هم از فرزندت مراقبت کنی، و هم کاری نکنی
که او ایزوله و بدون اعتماد به نفس و جامانده از روند طبیعی زندگی
بزرگ شود. سخت است اما غیرممکن نیست.
آموزش، آموزش، آموزش.
حفره بزرگی که دارد تمام ایران ما را می بلعد.
فقدان آموزش در تمامی حوزه ها خطرناک است
و گمانم در حوزه مسائل جنسی خطرناک تر.
هیچ کدام ما به درستی آموزش ندیده ایم که بدانیم رفتار جنسی درست کدام
است. تلاشی هم برای آموختن نمی کنیم. کارگاه های آموزشی را که روان
درمانگران برای والدین برگزار میکنند جدی بگیریم. و از سن کم،
فرزندمان را با واژه "مشاور" آشنا کنیم.
راحت ترین بخش پدر و مادر شدن، همخوابگی زن و مرد است.
سخت ترین بخش؟
احتمالا فکر میکنید این که قبول کنی قلبت بیرون از بدنت بتپد.
نه! سخت ترین بخش، پدر و مادر خوبی بودن است
برای ما که هرگز هرگز هرگز این وظیفه سخت را به درستی یادمان نداده
اند...
پ.ن: یه کاغذ بردارین یه بچه رو روش بکشین . قسمت اندام های جنسی و
لبها و پاها رو ضربدر قرمز بزنید. به بچه ها نشون بدین که این قسمتها
حریم خصوصی توست و هرکسی به این قسمت ها دست زد از خودت دفاع
کن و حتما به من یا بابا خبر بده.
اگاهی دادن به مردم ثواب داره.آگاه شدن تنها کلید نجات مردم این سرزمینه.
اینجا عوض اینکه بذارن مردم اگاه شن و به بلوغ فکری و مدنی برسن همه
چی رو فیلتر میکنن و رو مردم میبندن هر دریچه ای رو. این اشتباهه
بزرگ تو قرن 21 واقعا یه جا مثل دمل چرکی سرباز خواهد کرد
سید سعید